AARDBEVING THEE

Ineens begint de grond onder mij de trillen. Ik zie de tegels onder mij centimeters verschuiven. Ik weet niet goed wat dit is. Het wordt steeds erger, shit, dit moet een aardbeving zijn…

nog even gedag zeggen

Dit is geen film. Dit is echt. Ik ben in India, in Darjeeling, net over de grens bij Nepal. Na wekenlang thee zoeken in Taiwan en in Nepal, ben ik naar het bekende theegebied Darjeeling vertrokken. Inmiddels ben ik alweer een paar dagen bij deze theeboer en sta op het punt om te vertrekken naar Delhi waar ik nog een paar dagen onderzoek ga doen naar de Indiase theecultuur. We zitten nog een beetje na te praten voordat ik vertrek en alle pluksters en boeren komen nog even gedag zeggen tegen de Nederlandse thee inkoper die de afgelopen dagen als een malle met fototoestel en notitieblok over de plantages heen liep.

dit is geen kleine

Midden in de theefabriek aan een tafel zitten wij een beetje te praten. Dan ineens, begint de grond onder mij te trillen. Na een paar seconden heb ik door, dit is een aardbeving. En geen kleine. Alle mensen in de fabriek kijken mij aan, terwijl ik juist denk, ze zullen hier wel weten wat we moeten doen, niet dus. Ik lees altijd voor vertrek bergen boeken over de cultuur en de natuur van een land, alleen ik weet niets over aardbevingen. Vervloek mezelf, dat ik niet heb opgelet bij de aardrijkskunde lessen. Mijn brein werkt mega snel, ik denk, wat doe je met een aardbeving?

ik hoop hier heel en levend uit te komen

Ik ben in de fabriek die er tot een paar seconden geleden nog heel stevig uitzag, maar nu ineens heel fragiel overkomt. Gemaakt van golfplaten, twee verdiepingen hoog, ineens denk ik, naar buiten, ik moet naar buiten. Ik probeer naar buiten te rennen, maar lukt heel slecht. De vloer schudt alle kanten op, lijkt wel op de schudbalk bij het lunapark op de kermis. Het is net een film. Mensen gillen, anderen zijn ijzig stil en iedereen probeert zichzelf in veiligheid te brengen. Moeizaam kom ik uit de fabriek rennen en kijk naar de berg met theevelden die rondom de fabriek liggen. Die vanmorgen nog zo schilderachtig leken staan nu letterlijk te schudden. Ik wil in mijn ogen wrijven. Ik zie bergen die zo groot zijn bewegen. Surrealistich. Ik voel me heel klein en nietig en hoop dat ik hier heel en levend uitkom.

wankelende jeep

Ik zie verderop de grote Jeep staan waar ik paar dagen geleden nog achterop stond samen met bergen theeblaadjes. Ik besluit daarheen te rennen, die is zo zwaar dat ik daar denk ik wel veilig onder kan gaan liggen als er delen van de berg instorten of de fabriek het begeeft. Ik pak me vast aan de Jeep, die wankelt. De kracht van de beving is zo groot dat de Jeep zo erg schud dat hij nog maar op twee wielen staat. Ik heb geen ideeën meer. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het is heel stil. Geen vogels geen mensen alleen een heel zwaar geluid van verschuivende bergen.

nog nooit zo bang geweest

Dan stopt het. Het is klaar. Voor mijn gevoel duurde het een uur. Of langer nog wel. Maar in werkelijkheid duurt het niet langer dan een paar minuten. Nog nooit in mijn leven ben ik zo bang geweest. Ik kijk om me heen. Iedereen is heel erg geschrokken. Ik zet een stap maar dat gaat niet. Mijn benen doen het niet. Ik doe in mijn leven veel spannende dingen, reis de hele wereld over, verleg letterlijk en figuurlijk grenzen en weet nooit iets zeker, alleen dat de grond onder mij altijd mijn vaste waarde is geweest. Nu dus niet meer. Ik ben even mijn mikpunt kwijt, voel me heel ver verwijderd van huis en van iedereen. Helemaal alleen op een berg in India die net nog stond te schudden. Het gekke is, mensen hebben hier geen mobiele telefoons, de kinderen zitten kilometers lopen hiervandaan op school, dus niemand kan checken of de kinderen oké zijn. Dat gaan we vanavond dus pas merken als ze naar huis komen. Dat is toch bizar?

wat voel ik me alleen

Na een kwartiertje gaat iedereen weer aan het werk. Er zijn wat dingen ingestort die rustig worden opgeruimd maar de theeplukkers gaan de berg weer op, plukken. Ik raak ervan in de war. Lijkt alsof er niets gebeurd is. Zelf twijfel ik ook, zal ik naar huis bellen? Raken ze dan in paniek of onnodig bezorgd? Ik kon onmogelijk op die berg inschatten hoe erg het was. Naderhand blijkt dat de ravage groot is. Ik pak toch mijn telefoon en bel naar huis. Natuurlijk geen bereik. Alles ligt er uit. Man, wat voel ik me alleen.

mijn hotel staat niet meer overeind

Er zijn in het uur daarna tientallen naschokken te voelen. Het nieuws druppelt binnen. Ik hoor dat het epicentrum in Nepal is. En dat er van de gebouwen in Kathmandu weinig over is en ik hoor later dat mijn hotel waar ik paar dagen geleden nog sliep niet meer overeind staat.

traan over mijn wang

Ik besluit mijn reis af te breken. Naar huis te gaan. Ook omdat er zeker nog gevaar is voor meer bevingen. Ik bemachtig een van de laatste tickets naar Nederland vanuit Delhi. Tijdens de afdaling met de auto zie ik de ravage in de dorpen. Het besef dat ik naar huis kan en ga en iedereen die hier woont dus hier blijft raakt me. Die nacht overnacht ik in een dorp in een klein huisje vlakbij de kleine vluchthaven waar ik morgen een binnenlandse vlucht pak naar Delhi. Er zijn tientallen naschokken en doe ik geen oog dicht. Als ik de volgende dag opstijg en van de lieve dames in het vliegtuig een Nederlandse krant krijg voel ik een traan over mijn wang lopen. Ik ben veilig en ga naar huis.

no.081 

Alle boeren in Nepal en India waar we mee samen werken zijn ongedeerd. Door zaken met deze boeren te doen ondersteunen we ze in de wederopbouw. De meeste theeplantages zijn onbeschadigd. En No.081 zal voor altijd een bijzondere thee zijn voor mij. De thee die de aarde op zijn grondvesten deed schudden.

Deze blog gaat over No.081 - Darjeeling