En dan ga je naar Kyoto, en Osaka maar natuurlijk ook naar Tokyo. Tokyo is overweldigend druk en groot dus ben ik blij, ik heb een hele leuke gids gevonden. Een hele knappe jonge dame, een chef, die tevens de thee studie van 7 (!!) jaar in Kyoto met succes afrondde en nu staat ze aan het roer van een groot bedrijf. Ik heb per mail contact met haar gehad, altijd spannend als je iemand live voor het eerst ontmoet, maar het klikt meteen. Ze vraagt; "Hé, goedenavond, wijntje?" Ik wil na al die thee en reinheid wel een lekkere dikke vette rode wijn. "JA!" Na een heerlijke avond spreken we de volgende dag af om uit eten te gaan.
De volgende ochtend vertrek ik vroeg en na een hele dag door Tokyo dwalen voelt het al lekker aan. Bijzondere stad en tegen de avond loop ik op mijn gemak naar de afgesproken plek waar ik mijn chef ontmoet. We gaan een hele kleine deur door (dat is ook moeilijk, in Nederland willen we graag aan de buitenkant laten zien wat we doen met logo's en uitstraling maar dat is hier niet het geval. Als je geen Japans leest kan je soms niet opmaken uit de gevel of ze haren knippen, schoenen of noedels verkopen. Daarom heb je vrienden nodig).
We gaan naar binnen en het voltallige personeel buigt en roept iets. Haha. Lief en vreemd. Ik buig terug. We bestellen koude, dunne noedels. We krijgen tempura, op tafel geroosterde zeewier, sake en Japanse aardappel (lekker, heel plakkerige puree). De noodles die koud zijn doe je in een bakje met warme soja saus om ze wat op te warmen per hap. Dit eet je als het zomer is. Dan is het zo warm, koude noedels smaken dan heerlijk. In de soja doe ik wat dun gesneden bosui. Smaakt werkelijk super, zo simpel, toch heel bijzonder.
We zitten lekker op de rieten matten en eten. Aan het einde van het diner vraagt de chef of ik Kukicha lust. Ik zeg; "Geen idee" en ze lacht. Dan wordt het tijd om dat eens te gaan ontdekken. We bestellen twee kopjes kukicha en ik verwacht een kopje thee. Maar we krijgen op tafel een theelicht, met daarop een klein schaaltje. Op het schaaltje liggen stokjes. Die komen van de theeplant. Aan de struik zit dit stokje vast en aan dat stokje weer het theeblaadje. Nooit eerder dacht ik na over wat er met het stokje gebeurd nadat je het theeblaadje eraf gehaald hebt. Je kan dat dus drinken!! Maar niet zonder het eerst boven een vuurtje te roosteren. We mogen het zelf doen. Heerlijke geuren vullen de ruimte, notige maar ook zoete tonen komen voorbij. De stokjes kleuren langzaam van helder groen naar donkergroen en zelfs een beetje lichtbruin.
Dan is het klaar. Duurt maar een paar minuten. Er komt een lieve Japanse dame die voor ons de Kukicha aan tafel bereid. Ze schenkt mijn kopje vol, ik neem een slok en ben heel erg verbaasd. Hoe kan het zijn, dat de stokjes van het theeblad, eigenlijk een vrij waardeloos product in mijn ogen, zo lekker kunnen zijn. Zo vol van smaak, bijna romig, een heel rijk mondgevoel geeft en zo smaakvol is? Ik neem nog een slok, een smaak die nergens op lijkt, echt met niets te vergelijken, iets weg heeft van groene thee, maar ook zeker notige en kruidige tonen laat zien. Ik merk dat ik al minuten niets meer tegen mijn tafelgenoot heb gezegd, haha, gelukkig is ze een chef, snapt ze mijn gevoel. Ik moet het even een plekje geven voordat ik weer verder kan praten.
Deze blog gaat over thee No.070 – Kukicha
