Het is middag. Ik ben in het prachtige theedorp Xiamen in China. Ik loop rond met mijn camera en schiet de mooiste plaatjes van alle huizen die hier zo mooi bewaard zijn gebleven van honderden jaren geleden. Overal in de kamers wordt thee gesorteerd en staan bordjes met “kom lekker thee bij ons drinken”, we willen hem delen, gratis. Ik val hier gewoon van de ene in de andere verbazing. Ze hebben zoveel andere gewoontes. Ik loop langs een wat oudere dame. Ik kijk naar haar. Ze wijst naar de stoel aan de tafel waar ze zelf ook zit. Ik mag gaan zitten. Samen sorteren we zwijgend de thee. Zittend op kleine krukjes. Met veel aandacht voor de thee werken we een tijdje samen.
"Dit soort dingen maken een ongelooflijk grote indruk op mij."
Dan staat ze op. Haalt een waterkoker. Ze gaat thee voor mij zetten. Dit soort dingen maken een ongelooflijk grote indruk op mij. Ik ben een vreemde. Niet alleen spreek ik de taal niet, ik zie er ook anders uit. Ik heb een enorme rugzak en camera om mijn nek hangen en toch merkt ze op dat ik wil weten wat ze doet, hoe ze aan de thee iets kan toevoegen waardoor het zo lekker gaat smaken en zo lekker ruikt. Ze leert het me. Gewoon door het voor te doen. Zo zitten we daar een tijdje. Een kamer verderop regent het binnen door het “dak” maar wij kijken naar de thee. En slurpen zo nu en dan aan het kopje. En ze schenkt me telkens bij als ik het kopje terugzet. Dan moet ik gaan. Ik sta op. Kijk haar aan en ga. Ik bedank haar in mijn hoofd en kijk haar aan. En de dame zit te glimlachen. Terwijl ze gestaag doorwerkt. Nooit ga ik haar vergeten, nooit ga ik dit moment vergeten. Ik maak 1 snelle foto van haar. En geef haar een mooie plek op mijn theeverpakking. Dat heeft ze verdiend.
Deze blog gaat over No.022 - Da Hong Pao
