VERBODEN THEE

Nog nooit lukte het haar om een buitenlander het verboden Jin Jun Mei-theegebied in te smokkelen. Toch wil mijn gids vandaag een poging wagen om me binnen te krijgen.

top secret

Ik ben op theereis in China en sta op het punt om te ervaren hoe Jin Jun Mei-thee gemaakt wordt. Top secret. De autoriteiten weigeren niet-Chinezen angstvallig de toegang tot het gebied. Ze zijn als de dood dat hun goed bewaarde procedé in handen valt van kwaadwillende concurrenten uit het buitenland. Jin Jun Mei is namelijk een heel bijzondere thee die alleen hier groeit: goudkleurig en honingachtig van smaak. Zoiets houden de Chinezen liever exclusief. 

NO SPEAKING!

Het verboden theegebied wordt dan ook streng bewaakt. Je kunt er alleen in en uit langs een grenspost waar barse douaniers met machinegeweren de boel scherp in de gaten houden. Ik vraag me af hoe we hier ooit ongezien langs gaan komen? Mijn gids komt met een plan. “You look a bit like Chinese”, vindt ze. “You do your hair like Chinese woman, wear sunglasses and look outside window of car. No speaking! We will get in.” Een bijzonder wankele strategie als je het mij vraagt. Toch zeg ik ja. Ik wil naar binnen. Een kans als deze krijg je waarschijnlijk maar één keer in je leven. Het scheelt dat de tante van de gids een huis heeft in de verboden theezone. Zij zit vandaag ook in het complot en rijdt met ons mee. We komen dus zogenaamd haar woning bezoeken, mocht de grensbeveiliging lastige vragen gaan stellen. 

COUPE CHINA

Oké, we gaan dit nu echt doen. Ik doe mijn haar in coupe China en zet m’n zonnebril op. Stoïcijns kijk ik door het autoraam naar buiten, maar van binnen giert de spanning door alle vezels van mijn lijf. Wat als je we keihard door de mand vallen? Ik weet dat ze in China je hand eraf hakken als je een fiets jat. Welk beuls ongenoegen staat ons dan in hemelsnaam te wachten als we worden gesnapt? In welke gruizige cel komen we terecht? Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken.

DE JASTACTIEK

We naderen de grensovergang en mijn gids is plotseling niet zeker meer van haar plan. Shit! Paniek. “Quick! You hide under jacket”, gebiedt ze. Voordat ik er erg in heb, lig ik op de achterbank onder een enorme gele ski-jas mijn lot af te wachten. Ik houd me muisstil terwijl we stapvoets langs de grensbewaking rijden. Dit avontuur kan nu twee kanten op gaan. Of het wordt een onvergetelijk verhaal voor thuis of ik kom morgen op het nieuws: ‘Nederlands theemeisje vast in China na illegale smokkelpoging’. De twijfelachtige jastactiek van mijn gids werkt gelukkig feilloos. We zijn binnen! 

Ik kan wel juichen van de ontlading, maar ik moet me zo koest mogelijk houden om maar niet op te vallen. Hardop praten mag ik nog steeds niet. Zelfs niet in het huis van mijn gids d’r tante. Om bij te komen van ons avontuur drinken we hier in stilte een kakelverse Jin Jun Mei. Zo lekker, daar zijn toch geen woorden voor.

Deze blog gaat over No.026 - Jin Jun Mei