Rondgereden worden door een lieve Chinese gids om verschillende theevelden te bezoeken is helemaal te gek. Ik kijk om mij heen en zie overal thee. De theevelden zien er prachtig uit en zien er anders uit dan de boerenvelden in Nederland. Omdat hier veel hoogteverschil is liggen de theevelden tegen en op de bergen.
"Ik zit met een nog volledig herkenbare eendenkop in mijn hand."
Ineens wil mijn gids stoppen in een heel klein dorpje. Ze zegt, ik heb een hele grote verrassing. Ai. Wacht maar even hier dan haal ik het voor je. Ik wacht vol spanning af. Na een tijdje komt ze terug, ja hoor, met een zak vol gestoofde eendenkoppen. Stel je voor, het zat in een stoofpotje verwerkt of er was een kroketje van gemaakt, dan lijkt me dat best lekker. Maar ik zit met een nog volledig herkenbare eendenkop in mijn hand. En daarbij komt nog, het wordt gepresenteerd in een plastic zakje in een rijdende auto terwijl mijn reisgenoten echt als een dolle alles opeten, en botjes en stukken snavel uittuffen in een ander zakje. Man, ik voel me ongelukkig en gelukkig tegelijk. Ik ben in China, dit is wat ze doen. Ik doe het ook. Maar niet met dat uittuffen. Dat lukt niet en dat mag ook helemaal niet van mijn moeder. Dus ik haal met mijn vingers een stuk vel van de snavel af. Het smaakt rokerig, en ook naar allemaal dingen die ik niet ken. Ik heb niets te drinken en kan het dus niet wegspoelen. Ik probeer een wang, of hoe noem je dat. Dat smaakt al beter. Ik check of mijn reisgenoten ook de ogen eten maar er blijft werkelijk niets over van de eendenkop. Man. Die doe ik niet. Ik kluif het vlees eraf en gooi de kop uit het raam (dat doen ze allemaal, met al het afval). Deze kan van mijn lijst, eendenkoppen eten in China, Check. Komt er ook niet snel weer op vrees ik.
Nu zijn het bladeren, beeldschoon maar het smaakt naar niets.
We rijden steeds hoger de berg op en ik zie een prachtig theeveld. Heel groot en fris groen. Hier wil ik stoppen om even tussen de planten te staan. Voelen hoe dat voelt. Ik zeg dat ze mogen blijven zitten en dat ik even alleen ga kijken. Mooi. Magisch. Ik heb daar een tijdje planten bekeken. Het op me in laten werken. Gaf wel een ander gevoel als bij de koffie. Dit product is echt een plant. Is nog niets totdat je het gaat verwerken. Tot leven brengt. Nu zijn het bladeren, beeldschoon maar het smaakt naar niets. Ik eet wat bladeren. Pluk wat. Klim helemaal tot boven en snuif de geur op. Ik besef me wel weer dat dit allemaal nog moet worden geplukt, verwerkt, verscheept en gezet. Een grote verantwoordelijkheid waar ik deel van uit maak! Daar geniet ik tijdje van en ren terug naar de auto.
Deze blog gaat over No.067 - Longjing
