We rijden naar een farm en ontmoeten de boeren. Twee stoere kerels met hoeden. Ze werken erg netjes en dat is terug te zien op hun velden. Rooibos blijkt een gewas wat moeilijk te managen is. Je plant het aan en het kan zo maar gebeuren dat de helft van het veld het perfect doet en het andere stuk het niet eens overleefd. De boeren waarmee ik praat doen wel onderzoek maar soms is het gewoon zo dat een veld niet groeit of zelfs erger, dood gaat.
Het aanplanten gebeurt in juni want na het planten moet er zeker een regenbui komen anders overleven de nieuwe plantjes het niet. Je kan zaden opkweken in de nusury (zo noemen we een soort couveuse voor baby rooibos struiken) en vanaf daar kan het worden geplant in de droge grond.
Ze hebben een gedeeltelijk geautomatiseerde machine gemaakt waarmee ze aanplanten. Er zitten twee mannen op een machine en stoppen handmatig alle stekjes in een koker die ze vervolgens in de grond plant. Maar zo simpel is het niet. Het eerste jaar plant je, het tweede jaar 'top' je. Die kan je wel gebruiken maar je doet enkel een stukje van de struik. En het derde jaar kan je oogsten. Na 6 a 7 jaar is de struik 'op' en haal je deze eruit en begin je weer op nieuw.
De cyclus is mij duidelijk. Nu wil ik de Jeep uit, tussen de planten staan. Al snel zien we de plukkers. Ze oogsten als het ware de hele struik met een zeis met de hand weg en binden dit tezamen in bosjes. De sfeer is uitgelaten aangezien er een camera aan mijn pols bungelt. Al snel wordt duidelijk dat ze graag op de foto gaan en voor ik het weet heb ik allemaal poserende theeplukkers voor mijn camera. Ik kan niet ophouden met grinniken want dit is alles wat ik niet wil. Ik wil het echte beeld en verhaal vertellen maar als ik er langer over nadenk is dit het echte verhaal. Deze mensen zijn enthousiast en niet verlegen, dus ik klik er op los.
Deze blog gaat over No.029 - Rooibos
