Wel mooi om te zien hoe open iedereen is om geloof te delen. Je kan aan verschillende goden vragen stellen door een soort van blokjes te gooien en een nummer te kiezen, dan komt er een antwoord uit op je vraag. Handig. En je hebt heel wat goden, ook een god der examens. Als je examen moet doen ga je aan die god vragen of je het asjeblieft mag halen. Wauw! Handig, nooit meer leren! De tempel ziet er prachtig uit, mooie kleuren en vormen.
Onderweg wordt er mij een soort van Jelly Ice Tea puddinkje overhandigd, klikt raar en misschien vies, maar men wat lekker en verfrissend! Het is hier inmiddels heel erg warm geworden en ik drink (eet?) een ijskoud en vreemd thee-puddinkje. Lekker. We gaan terug naar de auto en Guide zegt dat ze mij nog 1 plek wil laten zien. ‘To see tea shop’ zegt ze. Ik denk, had best oké geweest als ik vanavond lekker al klaar was, maar had me voorgenomen op alles ja te zeggen, dus niet zeuren en gewoon gaan.
We rijden naar het noordelijkste puntje van Taiwan. Boven Taipei. Ze hadden er niet bij gezegd dat het zowat heaven was. Ik zie de zee! Ik zie bergen en op die bergen zijn van hele kleine smalle straatjes een stad gebouwd. Tegen de berg aan zijn overal theehuizen waar je, terwijl je de zon ziet ondergaan heerlijk thee kan drinken en eten. Zie je wel, zeg op alles ja en je maakt het mee!
We klimmen naar boven en het uitzicht is waanzinnig. Ik zeg voor de grap (Taiwanese joke) tegen de driver; 'mooie plek voor chai chi', en daar gaat ze weer. Deze keer doe ik met haar mee. We stretchen en rekken terwijl we uitkijken over de zee en heel veel bergen. Als we weer fit zijn (bizarre is, vind het best lekker om dat te doen..) gaan we verder de berg op. We gaan een theehuis binnen en woow.. overweldigend wat ik daar zie! Honderden mensen zitten op traditionele zetmethodes thee te zetten terwijl ze gezellig praten en genieten van het uitzicht. Ik ben beland in een soort sub-wereld. We gaan zitten, krijgen thee en water op een brandertje en heel veel tools. Zetten maar! Ik vraag om les want ik wil hier op deze plek voor de laatste keer de fijne kneepjes van het vak leren. We zetten thee, praten, leren en lachen. En weer denk ik, ik doe dit echt, ik zit echt op een berg in Taiwan thee te zetten en naar de mooiste ondergaande zon te staren die ik ooit heb gezien. Ik doe het echt.
We eten nog wat en ze willen nog graag naar de top van de berg klimmen, langs alle kleine winkeltjes en restaurants om een toetje te gaan scoren. Daar ben ik altijd wel voor in dus ik loop achter ze aan. We komen bij een klein bedrijf waar een vitrine staat. Gummi-achtige structuur gemaakt van zoete aardappel en bruine bonen, in een bak en daar stort je dan soep overheen. Klinkt smerig maar smaakt heel lekker. Als je voorbij de vitrine loopt zit er een mega bedrijf achter. Daar wordt alles gemaakt, maar mensen kunnen er ook gewoon gaan zitten. Ik tel zo snel wel 300 stoelen. En allemaal bezet. Populair. En zo grappig dat vanaf de buitenkant het helemaal niets leek. Je moet het maar weten. Ik wil dit nog wel een keer eten van de week dus vraag mijn gids hoe het heet. Oké. Teveel woorden en klanken, dit gaat hem niet worden. Extra van genieten dus.
Tijd om te gaan. We moeten nog een uur rijden. Het eerste gedeelte van dit avontuur zit erop. Ik heb de enveloppe met geld en nog wat kleine cadeautjes voor mijn gids al klaar staan. Als we bij het hotel aankomen moet de driver huilen. Ze vindt me lief, wil me helpen en is heel trots. Wat lief zeg! En zo waardevol. Vrienden maken aan de andere kant van de wereld is complex, uitdagend en o zo waardevol als het lukt. Ik geef haar een dikke knuffel en zwaai haar uit als ze wegrijden. Het zit erop. De zoektocht naar Taiwanese thee zit erop. Ik pak een biertje uit de koelkast en laat mezelf op bed vallen. Zo, en nu eerst een klusprogamma ;).
Deze blog gaat over No.091 - Dong Ding