Vandaag staat een stevige bergbeklim-wandeling op het progamma. Dus als de wekker gaat kijk ik meteen naar buiten. Dit hele feest kan namelijk niet doorgaan als het regent. En dat is een understatement, het regent niet, het zeikt. Niet wandelen. Dus ook geen bergschoenen aan. Ik schiet mijn All Stars aan en ga naar het ontbijt. Vandaag naast gebruikelijke garnalen ook gefrituurd brood. Soort feest. Lijkt een beetje op een luchtige donut. Ik eet gretig van het schaaltje en vraag een tweede (!) kopje Nescafé. Smaakt echt heel lekker. Ik hoop dat dat iets tijdelijks is. Mijn theesmaak wordt beter en beter, mijn koffiesmaakniveau is inmiddels onder nul
We besluiten naar Xiamen te gaan. Thee. Hier is het allemaal begonnen. We stappen in de auto en mijn gids begint te vertellen. Ondertussen lijkt de weg een soort rivier. Maar de chauffeur rijdt op z’n gemak door het gebied heen. Xiamen blijkt een dorp te zijn waar de thee zijn grote vleugels heeft uitgeslagen. Dit omdat er een rivier doorheen stroomt en die een heel gunstige connectie biedt naar vele gebieden in de buurt en waardoor zelfs de thee ook buiten China zijn weg kon vinden. Er is 1 man die hiervoor heeft gezorgd (naam is in het Chinees, ga ik niet aan beginnen, we noemen hem meneer). Deze meneer heeft het dorpje en ook de thee in dit gebied groot gemaakt. Dit zie je in alles terug. Chinezen houden van bewaren en belonen. Overal is terug te zien wat men geeft en deed. Voorbeeld. Als je een schenking doet aan een tempel komt je naam op de muur. Niet gek, gebeurt in Europa regelmatig. Maar het bedrag komt er ook achter te staan, dat zie je dan weer nooit! Je krijgt als je veel geeft een soort stuk hout met daarop de waardering van de overheid. Dat hang je dan in de huiskamer. Dit soort dingen vindt je overal terug. Is een bijzonder zicht.
"Ik ga al over mijn kilo’s heen qua bagage anders zou ik het wel weten."
Eenmaal in Xiamen aangekomen ben ik meteen verliefd. Het is een mooi, klein en schilderachtig dorpje. De bouwstijl is prachtig en uitgevoerd in hout. Van dat hout waar je in een antiekwinkel een godsvermogen voor moet neertellen. Hier liggen de stapels panelen en mooie 'tafelbladen' in het wild. Ik ga al over mijn kilo’s heen qua bagage anders zou ik het wel weten. Prachtig houtsnijwerk in elke deur en pilaar. En alles, maar dan ook alles, heeft een betekenis. Niet voor niets. In de loop der jaren veel veranderd vind ik. Nu lijkt alles veel spontaner. Vroeger had alles een betekenis. Over elk dier of symbool in het hout weet mijn gids een prachtig verhaal te vertellen. En verweven in die verhalen zit altijd wel een theeverhaal. Ik heb niets met legendes, dat dacht ik tenminste. Nu ik hier sta en de grootsheid ervan ervaar wil ik alles weten. Ik ga op in de verhalen.
We lopen ondertussen over een smal pad van hout boven het water. Naast het pad zijn allemaal kleine huisjes. De deuren staan open (uiteraard) en overal ruik je de prachtige geur van de Da Hong Pao. Die geur. In mijn hele lijf rilling. Nooit meer vergeten. Nooit meer. Voor altijd als ik thee opschenk zal ik terug denken aan dit soort momenten. Aan de verhalen en mensen die achter de thee zitten. Theorie, historie, kennis en gevoel gecombineerd in 1 product. Ik ben bijna jaloers. Wat een rijke cultuur hebben die Chinezen. Oprecht en diep en tegelijktijd bijna kinderlijk eenvoudig. Mooi. We lopen langs alle kleine huisjes. Overal zijn ze thee aan het sorteren. De mannen drinken thee en spelen met kaarten voor kleine bedragen. De kinderen spelen. En ondertussen regent het hard. De rivier die dwars door het dorp stroomt staat steeds hoger. We lopen droog want het pad is overdekt met hout en mooie dunne dakpannen. We kopen sesamkoekjes en eten die op. Lekker. Dame die ze staat te bakken wil mij uitleggen wat erin zit. Hakt het koekje in 100 stukken en elk ingrediënt wordt in het Chinees toegelicht.
Deze blog gaat ovr No.022 - Da Hong Pao
