Mijn laatste dag in het prachtige theegebied Wuyishan. We gaan klimmen! Het weer zit mee dus ik doe mijn bergschoenen aan en ga naar beneden.We gaan de auto in. Rijden naar de theevelden. Hier begint het Da Hong Pao gebied. Vandaag gaan we de vier eerste originele Da Hong Pao bomen zien. Deze staan bovenop een rots. Al honderden jaren lang. De thee die van die bomen wordt geoogst kan een Europese sterveling als ik niet kopen. Ook de bomen die dicht in de buurt staan van deze bomen zijn onbereikbaar te proeven en te kopen. Maar goed nieuws is dat de theebomen waar ik theeblaadjes van heb ingekocht hier ook vlakbij in de buurt staan.
Meteen bij het binnentreden van het plukgebied heerst er magische rust. Die rust ervoer ik al op alle velden waar ik tot nu toe ben geweest. Wat is dat toch. Er wordt geplukt, hard gewerkt, gepraat onderling, maar toch heerst er altijd een soort rust die zelfs mij (!) stil maakt. Vol bewondering lopen we over de bergpaden. Over riviertjes, door smalle bergpadjes en soms hele hoge trappen gemaakt van rotsten uit hetzelfde gebied. Pas na een half uur realiseer ik me iets. Ik begin best moe te worden, en het is warm en vochtig, dit doen de theeplukkers dus elke keer dat ze thee gaan plukken. Sommige velden liggen nog veel hoger op de berg dan wat ik nu heb geklommen. Ongelofelijk. Als je op de blikjes het aantal meters ziet staan is dat dus ook het aantal meters wat de theeplukkers afleggen om die blaadjes van de bomen te plukken. Bijzonder. Arbeidsintensief. Ik vraag mijn gids hoe die blaadjes naar de fabrieken komen. Want waar we voorheen bij de velden ook de fabrieken zagen is dat hier anders. Hier mogen niet eens auto’s komen. Hoe zouden ze dat dan doen? Mijn gids vertelt dat ze naast het inhuren van de plukdames ook een paar mannen inhuren die veel kunnen tillen. Die lopen telkens, als de vrouwen de oogst voor de dag klaar hebben en het in grote zakken hebben gedaan, naar beneden waar de auto staat te wachten om het naar de fabriek te brengen. Dus er zijn heel wat handjes nodig voor een kopje thee!
"Daar zitten we dan, samen, thee te drinken, op een berg met de meest heerlijke thee die je ooit hebt geproefd."
We klimmen door en zien een pad. Ik vraag aan mijn gids waar het pad naar toe gaat. Naar een klein monniken verblijf. We lopen het pad op en we zien de monniken wassen en in de tuin werken. Als we aankomen lopen, leggen ze het werk neer en begroeten ons. Of we thee willen? Ja, dat lusten we wel. Uiteraard bereiden ze Da Hong Pao voor ons. Daar zitten we dan, samen, thee te drinken, op een berg met de meest heerlijke thee die je ooit hebt geproefd. Yes! We schenken op, blijven opschenken, totdat we weer verder moeten gaan. De zon is inmiddels gaan schijnen. En de heftige regen van gisteren heeft ervoor gezorgd dat overal uit de berg watervallen zijn ontstaan en de rivieren vol zitten en heftig stromen. Mooi om te zien.
De omgeving waar we doorheen klimmen is mooi. Groen. Rijk. Het is ineens zo logisch dat de thee die hier vandaan komt ontzettend aromatisch is. De grondsoort hier is wat luchtiger (minder stevig) dan de grond meer onderaan de berg. Hierdoor kunnen voedingsstoffen beter door de grond heen dringen en kan de plant daar optimaal van genieten. We zien tijdens onze tocht ook veel oude bomen. Die kan je herkennen aan het mos wat je op de stam ziet. Dit mos wijst op een lang leven van de plant. Ook zie je dat de kleur van de bladeren anders is. Hoe ouder hoe beter, hoe hoger hoe beter. Het lijkt erop dat deze twee dingen van toepassing zijn op dit gebied. Als we 3 uur later aankomen bij de oudste Da Hong Pao bomen, staar ik een tijdje. Ze staan inderdaad op een berg. Hoog. En worden bewaakt. Men maakt foto’s. Beroemde bomen!
We eten, in het tentje vlakbij de bomen, een thee ei. Dat zijn eieren die in theewater zijn gekookt. Water met blad van de Da Hong Pao. Hierdoor zijn eieren donker gekleurd. Ze ruiken ook vrij apart. Ik neem een hap. Heerlijk. De smaak van de thee is in de eieren getrokken.
We gaan terug met de lokale bus. Die had ik al zien rijden, zijn er een hoop maar nog niet eerder gebruik van gemaakt. Het kost 1 Yuan. Dat doe je in een bakje. En dan neemt de bus je overal mee naar toe. Hij stopt bij elke halte en alle mensen betalen netjes. Eenmaal terug bij het hotel moet ik uitchecken. Mijn koffer is leeg. Dat wil zeggen, alleen wat kleding en een paar heel vieze all stars. De rest is voor thee, samples en theespullen. Nog nooit op reis geweest met zo weinig schoenen in mijn tas. Ik heb natuurlijk nog wel een aantal dingen die ik moet halen, zoals bergen theezet methodes dus die verzamel ik samen met mijn gids op de brommer.
De laatste maaltijd wordt inmiddels door de bakkende buurvrouw gebracht. Lekkere gebakken noodles. Heerlijk. Nog even van genieten voordat ik ga. Ik kijk na of ik alles heb. Van alle thee die ik kocht heb ik samples in mijn koffer. Zo kan iedereen al proeven wat ik allemaal vond hier. Stoer hoor om die hele berg met thee te zien liggen. Ik sta aan de andere kant van de wereld en staar naar alle theesoorten die ik heb gevonden. Alles heeft een verhaal. De boeren en de weg ernaar toe. En ik ben vastberaden. Om iedereen dit te gaan vertellen. Door te laten proeven en mee te nemen in de avonturen zoals ik die hier beleefde. Op naar Japan!!
Deze blog gaat over No.022 - Da Hong Pao
